namfullordinna.is

Gaman að sjá pælingarnar um Péin. Held að það sé hárrétt hjá þér að lögmál markaðssetningar eigi heima í fullorðinsfræðslu.

Þegar kemur að sjöunda Péinu, fólk (eða Pólk), velti ég fyrir mér þegar við tölum saman, erum við að selja hugsun okkar? Þegar einhver hlustar, er viðkomandi að kaupa? Þegar við hlustum á hvert annað og tölum saman erum við í viðskiptum?

Mér dettur í hug svolítið sem ég tók eftir hjá MacDonalds í Noregi fyrir nokkrum árum. Þar stóð skýrum stöfum bakvið starfsfólkið, ef ég man rétt: „A smile costs nothing“. Ég held að þetta hafi hvatt viðskiptavini til að brosa til starfsfólksins sem brosti á móti, og sköpuðu þannig þægilegt andrúmsloft á ansi stressandi vinnustað. Þegar við brosum til hvert annars höfum við tilhneigingu til að brosa til baka . Að hægt sé að markaðsfæra einfaldan hlut eins og bros er hrein snilld.

Áhugaverð ígrundun hjá þér, Elín. Ég hallast nú ennþá mest að því, eins og þú lýsir í byrjun, að markaðssetning fræðslutilboða hljóti að vera aðeins öðruvísi, kannski aðeins flóknari eða margslungnari, en markaðssetning hefðbundnari vöru eða þjónustu. Eins og einhver í hópnum okkar benti á þá eru ekki allir þátttakendur í fræðslutilboðum að fara sjálfviljugir í nám. Þeir eru kannski skikkaðir af vinnuveitendum og það hlýtur að hafa áhrif á lögmálin í markaðssetningunni. Eins eru til hugsanlegir þátttakendur sem gætu haft áhuga á ákveðnu fræðslutilboði en fást ekki til að sækja um af því að vinnuveitendur sjá ekki virðið í því að gefa starfsfólkinu svigrúm til að fara á námskeið. Það hlýtur með öðrum orðum að þurfa að taka tillit til fleiri leikmanna þegar um markaðssetningu fræðslutilboða er að ræða heldur en einungis kaupanda og seljanda vöru eða þjónustu. En ég hlakka eins og þú til að kynnast betur lögmálum markaðsfræðinnar og hvernig megi líta á þau frá þessu sjónarhorni.
(Helle Kristensen, á mörkum hópanna tveggja ;-))

Skemmtilegar pælingar Elín. Takk fyrir að ríða á vaðið.

Hvort að menntun sé eins og hver önnur vara, er verulega góð spurning. Það er ljóst að námsferlar, s.s. námskeið og námsleiðir sem boðið er upp á í menntastofnunum lúta að einhverju leyti sömu lögmálum og vörur á opnum markaði.

Málið flækist kannski aðeins þar sem að ekki er alltaf skýrt hver viðskiptavinurinn er þegar námskeið er keypt. Fyrir fullorðna manneskju sem send er á námskeið, er hún viðskiptavinurinn eða er það fyrirtækið sem sendi hana á námskeiðið?

Þýðir það að við þurfum að hugsa um tvo ólíka viðskiptavini samtímis og markaðssetja námið á ólíkan hátt fyrir báða aðila?

Reyndar er kannski eitthvað sambærilegt hérna við vörur á markaði, þar sem gosframleiðandi þarf ekki bara að selja neytandanum, heldur einnig verslunum sem eru í milligöngu.

En menntun sem slík, sú hugmynd að verða meira manneskja með námi, er það hugtak sem hægt er að markaðssetja eins og vöru? Hvernig færum við að því?