namfullordinna.is

Varðandi síðari athugasemdina: Þetta er góður punktur en ég myndi samt halda því fram að þó svo að um væri að ræða s.k. „just in time“ (JIT) nám, eða eitthvað þvíumlíkt, þá spilar framtíðin samt inn í, þá sem óáþreifanlegur (e. tacit) þáttur. Það er að segja, hvernig við kennum hluti mótar væntingar nemenda til styttri og lengri tíma. Við getum, e.o. þú segir, kennt fólki að takast á við breytingu sem þegar hefur orðið, en ef við kennum það eins og engra frekari breytinga er að vænta, erum við þá ekki svolítið að svíkja nemandann?

Takk fyrir áhugaverða grein um framtíðarfræði og tengsl hennar við menntun. Við sem stöfum við kennslu vitum að við þurfum í upphaf námskeiða að taka mið af ólíkum nemendahópum með mismunandi getu, þarfir og stefnu. Eftir þessum ólíku hópum setjum við upp markmiðin, hvor sem við gerum þau áður en við byrjum að kenna eða jafnvel með nemendum í byrjun námskeiðs. Margir kunna nú að hvá en já, það er vissulega þannig að ólíkar námsþarfir- og geta nemenda kunna að breyta (stundum gjörbreyta) fyrirhuguðu skipulagi kennarans. Þá þarf að skoða framtíðarsýnina upp á nýtt útfrá þörfum, getu og áhuga nemenda. Þá skoðum og metum við saman þessa framtíðarsýn! Sjálf upplifi ég þetta reglulega með mínu fólki, sem eru innflytjendur, og er geta þeirra og styrkleikar oft æði ólík eftir hverjum og einum einstaklingi. Þó er reynt að raða saman fólki í hópa sem eru nokkurn veginn á sama getustigi í íslenskunni, stundum tekst þetta en ekki alltaf. Þá er það kennarans að meta þörfina fyrir ákveðna færni og hjálpa nemendum að þjálfa sig í málinu og kynna fyrir þeim ólíkar leiðir til náms til að ná settu markmiði. Það er gaman í byrjun námskeiðs að fá fram ólíkar væntingar nemenda og heyra hvað þeir ætla sér að fá út úr náminu, hvar þeir ætla að vera staddir getulega eftir 3, 5 eða 7 vikna tímabil. Framtíðarsýnin, hvar fólk sér sig og hvaða möguleika námið gefur hverjum og einum, er ólík eins og fólkið er sjálft. Sameiginlega markmiðið hjá hópnum er þó alltaf það sama í kjarnanum – það er að verða betri í íslenskunni en þegar það mætti í fyrsta tímann! Hróbjartur talaði um að hvati fullorðinna til að læra sé oft í núinu og þeir vilji ráða við hluti sem þeir þurfa að gera strax. Ég er sammála þessu og svo er gríðarlegum munur á námshvata og framtíðarsýn fólks hvort það komi sjálfviljað í nám eða sé hvatt (eða hreinlega sent) t.d. á vegum Vinnumálastofnunar. En það er efni í aðrar pælingar og pistil.

Takk fyrir áhugaverða grein um framtíðarfræði og tengsl hennar við menntun. Við sem stöfum við kennslu vitum að við þurfum í upphaf námskeiða að taka mið af ólíkum nemendahópum með mismunandi getu, þarfir og stefnu. Eftir þessum ólíku hópum setjum við upp markmiðin, hvor sem við gerum þau áður en við byrjum að kenna eða jafnvel með nemendum í byrjun námskeiðs. Margir kunna nú að hvá en já, það er vissulega þannig að ólíkar námsþarfir- og geta nemenda kunna að breyta (stundum gjörbreyta) fyrirhuguðu skipulagi kennarans. Þá þarf að skoða framtíðarsýnina upp á nýtt útfrá þörfum, getu og áhuga nemenda. Þá skoðum og metum við saman þessa framtíðarsýn! Sjálf upplifi ég þetta reglulega með mínu fólki, sem eru innflytjendur, og er geta þeirra og styrkleikar oft æði ólík eftir hverjum og einum einstaklingi. Þó er reynt að raða saman fólki í hópa sem eru nokkurn veginn á sama getustigi í íslenskunni, stundum tekst þetta en ekki alltaf. Þá er það kennarans að meta þörfina fyrir ákveðna færni og hjálpa nemendum að þjálfa sig í málinu og kynna fyrir þeim ólíkar leiðir til náms til að ná settu markmiði. Það er gaman í byrjun námskeiðs að fá fram ólíkar væntingar nemenda og heyra hvað þeir ætla sér að fá út úr náminu, hvar þeir ætla að vera staddir getulega eftir 3, 5 eða 7 vikna tímabil. Framtíðarsýnin, hvar fólk sér sig og hvaða möguleika námið gefur hverjum og einum, er ólík eins og fólkið er sjálft. Sameiginlega markmiðið hjá hópnum er þó alltaf það sama í kjarnanum – það er að verða betri í íslenskunni en þegar það mætti í fyrsta tímann! Hróbjartur talaði um að hvati fullorðinna til að læra sé oft í núinu og þeir vilji ráða við hluti sem þeir þurfa að gera strax. Ég er sammála þessu og svo er gríðarlegum munur á námshvata og framtíðarsýn fólks hvort það komi sjálfviljað í nám eða sé hvatt (eða hreinlega sent) t.d. á vegum Vinnumálastofnunar. En það er efni í aðrar pælingar og pistil.

Takk fyrir áhugaverða grein um framtíðarfræði og tengsl hennar við menntun. Við sem stöfum við kennslu vitum að við þurfum í upphaf námskeiða að taka mið af ólíkum nemendahópum með mismunandi getu, þarfir og stefnu. Eftir þessum ólíku hópum setjum við upp markmiðin, hvor sem við gerum þau áður en við byrjum að kenna eða jafnvel með nemendum í byrjun námskeiðs. Margir kunna nú að hvá en já, það er vissulega þannig að ólíkar námsþarfir- og geta nemenda kunna að breyta (stundum gjörbreyta) fyrirhuguðu skipulagi kennarans. Þá þarf að skoða framtíðarsýnina upp á nýtt útfrá þörfum, getu og áhuga nemenda. Þá skoðum og metum við saman þessa framtíðarsýn! Sjálf upplifi ég þetta reglulega með mínu fólki, sem eru innflytjendur, og er geta þeirra og styrkleikar oft æði ólík eftir hverjum og einum einstaklingi. Þó er reynt að raða saman fólki í hópa sem eru nokkurn veginn á sama getustigi í íslenskunni, stundum tekst þetta en ekki alltaf. Þá er það kennarans að meta þörfina fyrir ákveðna færni og hjálpa nemendum að þjálfa sig í málinu og kynna fyrir þeim ólíkar leiðir til náms til að ná settu markmiði. Það er gaman í byrjun námskeiðs að fá fram ólíkar væntingar nemenda og heyra hvað þeir ætla sér að fá út úr náminu, hvar þeir ætla að vera staddir getulega eftir 3, 5 eða 7 vikna tímabil. Framtíðarsýnin, hvar fólk sér sig og hvaða möguleika námið gefur hverjum og einum, er ólík eins og fólkið er sjálft. Sameiginlega markmiðið hjá hópnum er þó alltaf það sama í kjarnanum – það er að verða betri í íslenskunni en þegar það mætti í fyrsta tímann! Hróbjartur talaði um að hvati fullorðinna til að læra sé oft í núinu og þeir vilji ráða við hluti sem þeir þurfa að gera strax. Ég er sammála þessu og svo er gríðarlegum munur á námshvata og framtíðarsýn fólks hvort það komi sjálfviljað í nám eða sé hvatt (eða hreinlega sent) t.d. á vegum Vinnumálastofnunar. En það er efni í aðrar pælingar og pistil.

Takk fyrir áhugaverða grein um framtíðarfræði og tengsl hennar við menntun. Við sem stöfum við kennslu vitum að við þurfum í upphaf námskeiða að taka mið af ólíkum nemendahópum með mismunandi getu, þarfir og stefnu. Eftir þessum ólíku hópum setjum við upp markmiðin, hvor sem við gerum þau áður en við byrjum að kenna eða jafnvel með nemendum í byrjun námskeiðs. Margir kunna nú að hvá en já, það er vissulega þannig að ólíkar námsþarfir- og geta nemenda kunna að breyta (stundum gjörbreyta) fyrirhuguðu skipulagi kennarans. Þá þarf að skoða framtíðarsýnina upp á nýtt útfrá þörfum, getu og áhuga nemenda. Þá skoðum og metum við saman þessa framtíðarsýn! Sjálf upplifi ég þetta reglulega með mínu fólki, sem eru innflytjendur, og er geta þeirra og styrkleikar oft æði ólík eftir hverjum og einum einstaklingi. Þó er reynt að raða saman fólki í hópa sem eru nokkurn veginn á sama getustigi í íslenskunni, stundum tekst þetta en ekki alltaf. Þá er það kennarans að meta þörfina fyrir ákveðna færni og hjálpa nemendum að þjálfa sig í málinu og kynna fyrir þeim ólíkar leiðir til náms til að ná settu markmiði. Það er gaman í byrjun námskeiðs að fá fram ólíkar væntingar nemenda og heyra hvað þeir ætla sér að fá út úr náminu, hvar þeir ætla að vera staddir getulega eftir 3, 5 eða 7 vikna tímabil. Framtíðarsýnin, hvar fólk sér sig og hvaða möguleika námið gefur hverjum og einum, er ólík eins og fólkið er sjálft. Sameiginlega markmiðið hjá hópnum er þó alltaf það sama í kjarnanum – það er að verða betri í íslenskunni en þegar það mætti í fyrsta tímann! Hróbjartur talaði um að hvati fullorðinna til að læra sé oft í núinu og þeir vilji ráða við hluti sem þeir þurfa að gera strax. Ég er sammála þessu og svo er gríðarlegum munur á námshvata og framtíðarsýn fólks hvort það komi sjálfviljað í nám eða sé hvatt (eða hreinlega sent) t.d. á vegum Vinnumálastofnunar. En það er efni í aðrar pælingar og pistil.

Eitt sem við getum gert er að vera meðvituð um að tækniþróun hefur áhrif á væntingar sem eru gerðar til námsforms og -umhverfis og að við sem sinnum kennslu þurfum þá ávallt að vera tilbúin að bregðast við breyttu viðhorfi og væntingum. T.d. þegar við útbúum námsefni má huga að því að námsefnið er þannig gert að við getum auðveldlega uppfært það og aðlagað til að nýta nýja tæknilega kosti. Það er allt of algengt að námsefni er gert fyrir tiltekna tækni og notkun þannig að þegar tæknilegur veruleiki breytist verður umrætt námsefni ónothæft vegna þess að það verður of mikið mál að aðlaga það fyrir nýja tækni. T.d. er í dag algengt að miða námsefnisgerð við spjaldtölvur en við vitum nú þegar að sú tækni er mjög líklega aðeins milliskref í mun róttækari tækniþróun sem mun eiga sér stað á næstu 5 árum eða svo (Google Glass og úrin sem eru núna að koma á markað eru merki um það sem er að vænta í þessum málum). Er þá verið að smíða það námsefni með fyrirsjáanlegar breytinga í huga? Verður hægt að laga það að úrum eða gleraugum þegar þar að kemur? Eða þarf þá að byrja upp á nýtt með tilheyrandi kostnaði og vinnu?

Þarna hittirðu eiginlega naglann á höfuðið – allavega hvað varðar fyrsta skrefið. Það er að við sem kennarar gerum okkur grein fyrir – og höfum ávallt í huga – að hlutirnir, og þá sérstaklega tæknin, breytist. Hvernig eigum við þá að haga okkar kennslu ef þetta er (eða verður) raunin? Eitt er, eins og þú segir, að færa fókusinn af tækninni (sem er sá þáttur sem við teljum að verði helst fyrir breytingum) og yfir á þekkinguna og hvernig hún nýtist. Næsta skrefið er svo að hafa ekki bara í huga að hlutir munu breytast heldur að miða okkar kennslu við fyrirsjáanlegar tæknilegar breytingar. Þá eykst vægi framtíðarfræða til muna.