namfullordinna.is

þetta verkefni Nám er vinnandi vegur var aldeilis frábært. En það er með það eins og svo margt annað að eftirfylgni er ekki eins góða og þyrfti að vera og oft finnst mér farið af stað án fyrirheits. Mér er stundum hugsað til þess að oft er vel hugað að hinu almennaskólakerfi þ.e skipulögðu námi innan skóla. Þurfum við e,t,v, að fara að skoða það sem er að gerast í verk og starfsþróun úti á vinnumarkaðnum í atvinnulífinu. Þeir sem fara frá na´mi strax eftir grunnskóla vantar undirbúning undir lífið þósvo margir spjari sig en mitt mat er að það þarf að stykja þessa einstaklinga því samfélagið þarfnast þess bæði efnhagslega og félagslega að menntunarstigið sé gott. Svo skulum við ekki horfa fram hjá þeim hvata sem nú liggur fyrir og stykir mína skoðun á því að við þurfum að uppfæra einstaklinganna vegna breyttrar heimsmyndar. Vinnumenning og umhverfi eru í sífeldri þróun og tæknin breytist ört sem og störfin. þess vegna er mikilvægt að efla fullorðinsfræðslu

Verkefnið þarft og gott framtak, en það sem kennarar vilja sjá meira af eru í raun haldbærar aðferðir til þess að takast á við þessar aðstæður sem um er rætt að séu að valda brotthvarfi. Margar rannsóknir sem ég er að lesa um brotthvarf tiltaka ástæður fyrir brotthvarfi. Þá koma þessar stóru spurningar eins og: Nemandi sem á við andleg veikindi að stríða, mætir mjög illa í skólann og hefur ekki orku/yfirsýn til þess að vinna heimavinnu vegna veikinda sinna, hvernig komumst við hjá því að hann falli og/eða hætti námi? Nemandi sem þjáist af kvíða og treystir sér ekki til þess að mæta í skólann, líður illa í stórum hópi, hvernig er hægt að leysa slíkt? Nemandi sem er áhugalaus og sér ekki tilgang með námi sínu, hvernig getur kennarinn glætt áhugann? Nemandi sem á við námserfiðleika að stríða, jafnvel fellur í áfanga, jafnvel oftar en einu sinni, hvernig á að sinna honum í stórum hópi nemenda? Hver á að bera ábyrgð á hverju? Hvaða stuðning hafa nemendur og hvaða stuðning hafa kennarar? Já, sammála þér Guðfinna. Þróunin er hröð og við verðum að bregðast við því, á marga vegu eins og við höfum rætt um í námskeiðinu. Þróun í tækni, efnahag, félagsmiðlum, samskiptum, vinnumenningu og fleira. Eins finnst mér mikilvægt að horfa til samfélagslegrar ábyrgðar. Þar sem finnst mér mikilvægt að við horfum til þess að æ fjölbreyttari hópur fólks er að ljúka námi, ekki gleyma því, og þeir þurfa að geta fengið atvinnu við hæfi að loknu námi, sem felst ekki endilega í því að vinna 100% vinnu. Með aukinni menntun, að við gerum kröfur um að fleiri mennti sig, og að tækifæri til þess að mennta sig eru orðin fleiri, felur í sér að við þurfum að geta tekið á móti þessu fólki á vinnumarkaðnum.

Mér dettur í hug þegar ég les þetta hér að ofan að haustið 2011 gerði ég mjög svo óformlega og óvísindalega könnun á hve margir nemenda minna sem ég hafði haft með að gera fyrstu sex ár grunnskólans héldu áfram námi eftir 10 bekk.
Um var að ræða 22 nemendur sem ég fékk til mín alla í 1.bekk grunnskóla og fylgdi eftir út 6.bekk eða á meðan þeir gátu sótt þann skóla sem ég starfaði þá í. Tímabilið náði yfir ca. tíu eða tólf ár…man ekki svo gjörla. Að loknum 6.bekk tók svo við annar hverfisskóli sem bauð upp á 7.-10.bekk. Allir þessir nemendur áttu það sameiginlegt að víkja á einn eða annan hátt frá því almenna í andlegum þroska en enginn þó þannig að hann teldist ekki náms-/skólatækur ef hægt er að komast svo að orði. Allir áttu það einnig sameiginlegt að þarfnast talsverðs daglegs stuðning í námi þó mismikinn og á mismunandi hátt. Allir höfðu fengið þennan stuðning fyrstu sex ár skólaævinnar en þegar kom að námi á eldri stigum var aðeins í boði sérkennsla í tilteknum námsgreinum en ekki stuðningur í uppákomum eða athöfnum daglegs lífs. Langflestir þeirra áttu það sameiginlegt að bæði þrífast og rekast illa innan skólans og eftir 10.bekk voru fjórtán af tuttugu og tveimur ákveðnir í að fara ekki meira í skóla. Hinir átta fóru í skemmri eða lengri tíma í framhaldsskóla, starfsbraut eða önnur úrræði.
Ég hef hitt og fylgst lauslega með sex þessar átta og eitt segja þeir allir nokkuð svipað og það er að ef námið í framhaldsskólanum hefði verið álíka stuðningslaust og námið í efri bekkjum grunnskólans hefði þeir flosnað strax upp úr námi og engum þeirra dottið í hug að fara t.d. í starfstengt diplómanám í HÍ eða starfsnám í Borgarholtsskóla.
Að ekki kom rof í skólagönguna eftir grunnskólann vildu sumir þeirra meina að hefði alfarið verið vegna þess að foreldrar þeirra fylgdu því fast eftir að svo yrði ekki og sáu til þess að þeir héldu áfram námi í framhaldsskóla og sumir hverjir í Háskóla.
Það segir kannski mest að ekki fyrir svo ýkjalöngu hitti ég gamlan nemanda minn sem nú er kominn vel yfir tvítugt þegar ég ætlaði að ná mér í bók á Borgarbóksafninu. Ég var heldur betur kát að hitta þennan unga mann sem ég hafði ekki séð lengi og sagði: …ha ? …þú hér ?
Viðbrögð hans voru: já, veistu … ég var orðin svo leiður á kerrunum í Bónus að ég fór bara í Háskólann og nú er ég að vinna við það sem mér finnst skemmtilegast af öllu…raða bókum á safninu.
Yndislegt… ekki satt að…að ÖLLUM fullorðnum skuli bjóðast að mennta sig í samræmi við áhuga og getu ?